De Verrassing

Schrijvenonline.nl: maak een verhaal van maximaal 500 woorden op basis van deze tekst: Een moeder en vader komen thuis met een maaltijd van McDonalds. Hun zoon opent zijn Happy Meal om het speeltje uit te pakken, maar hij vindt iets heel anders…

*

De Verrassing

Diane leunde uit het autoraampje. Ze rekte haar arm en nam de zak Happy Meal aan van de jongen achter het loket van de McDrive. Hij had rood haar en droeg een enorm, knalblauw brilmontuur. ‘Eet smakelijk allemaal’, zei hij knipogend naar Felix, die op de achterbank zat in zijn autostoeltje.
Louis draaide zich om naar zijn zoontje. ‘Ik ben benieuwd wat voor speelgoed hij in je Happy Meal heeft gedaan, Felix. Vast iets heel moois.’
‘Openmaken, openmaken’, dreinde Felix, ‘ik wil het NU hebben!’
‘Even geduld, jongeman, we zijn zo thuis’, zei Diane. Ze gaf gas, draaide de weg op en zette de radio aan. Een smartlap van Jan Smit. Diane en Felix zongen luidkeels mee.
Louis had de zak overgenomen en rommelde er in. ‘Ik ben toch zoooo benieuwd, ik moet even kijken hoor’, zei hij plagend. Stiekem keek hij in het doosje. Felix hoorde geklik en begon te huilen. ‘Van mij, van mij!’
‘Louis, beheers je’, mopperde Diane, ‘Leg terug.’
De radio begon te ruisen en het geluid viel weg.
‘Waar ga je eigenlijk naartoe?’ vroeg Louis plotseling. ‘Je hebt verkeerd gereden. Dit is niet de weg naar ons huis.’ Ongerust keek hij rond. ‘Hoe kan dat nou… het lijkt wel of we in het buitenland zijn. Wat doen die hoge bergen daar in de verte? Er zijn helemaal geen bergen in ons land, en zeker niet met besneeuwde toppen!’
‘Ik snap er niks van’, zei Diane. Haar stem klonk vreemd en trilde een beetje. Ze trapte op de rem. Iedereen stapte uit.
Ze stonden op een slingerend weggetje, amper een pad. Zonder asfalt, met hobbelige keien. Nergens stonden huizen in de buurt. Rondom hen was een golvend landschap, afgewisseld door bossen. Boven hen zweefden twee adelaars en beneden in een dal graasden tientallen antilopen. Een grote bruine beer sloop naderbij onder dekking van dichte doornstruiken, maar de antilopen roken onraad en vluchtten met sierlijke sprongen weg.
‘Daar zijn mensen, hele rare mensen!’ gilde Felix. Hij wees naar een groep bomen. Zijn ouders volgden opgelucht zijn blik.
‘Mooi, dan kunnen we aan hun vragen of…-’ Louis’ stem stokte toen hij beter keek.
Het waren vijf mensen en ze waren klein, breed en gedrongen. Ze hadden behaarde gezichten, platte schedels met dikke wenkbrauwbogen. Ze droegen ruwe dierenvellen en hadden behaarde, kromme benen. Lange speren hadden ze bij zich, en knuppels. Ze staarden onbewogen naar de MacDonaldsfamilie, alleen hun dierenvellen bewogen zacht in de wind.
‘We zijn in een andere tijd beland’, fluisterde Louis.
‘Dat komt door dat speeltje! Het is jouw schuld, je zat er mee te spelen’, zei Diane met een trillende stem.
Felix dook in de auto, pakte de zak en haalde het speeltje er uit. Het was een klein, blikken doosje met enkele openingen en hendels. Louis pakte het ruw van Felix af en las het etiket dat erop zat.
‘Gefeliciteerd, je hebt een tijdmachine gekregen! Bij je volgende bezoek aan McDonalds krijg je het sleuteltje dat er bij hoort.’