www.schrijvenonline.org
Schrijfdoedel #34 - Het einde
Volgens sommigen eindigt de wereld op 21-12-12. Wij gaan er niet vanuit, maar we zijn wel benieuwd naar jullie ervaringen met deze dag. Een perfecte invalshoek voor deze doedel:
Wat doe jij op de laatste dag van de wereld? Schrijf dit op in verhaalvorm in maximaal 500 woorden.
-----------------------------------------------------------------------------------
Het einde van de wereld op 21 december 2012
Ik geloofde nooit in het einde van de wereld. De spirituele mensen beweerden dat ons aller bewustzijn zou worden verhoogd. Dat leek me aannemelijker en een stuk realistischer.
Wat was ik naief, en velen met mij.
Het begon om 13 uur 's middags. We waren op het werk net klaar met lunchen. Gezellig met z'n allen de laatste werkdag van het jaar vieren in een bosrestaurant. Snert, bier, broodjes, de chef die cadeautjes uitdeelde. Daarna trokken we het bos in voor een wandeling die we aan het eind van de middag met een borrel wilden afsluiten.
Zo ver is het niet gekomen.
In het bos maakten de collega's een hoop gekkigheid. Eentje viel in een bosbeek en we zaten allemaal onder de modder. Net toen de hilariteit een hoogtepunt bereikte, begon het.
Ik durf het haast niet te vertellen. Ik heb trouwens ook niet veel gezien want ik ben gevlucht.
Mijn collega Marjorie begon het eerst te vervagen. Haar benen werden langzaam doorzichtig, ik zag de bladeren op de grond door haar kleding heen. Daarna ging het heel snel. Ze begon te gillen van angst, want ze kon de onderste helft van haar lichaam niet meer zien. Even later was ze slechts nog een mensvormige damp die over de bosgrond wegzweefde. Ze uitte ijle klanken die door merg en been gingen.
Jurriaan, die toch al nooit zo tactisch was, grapte dat ze op een van de Witte Wieven leek. De chef gaf hem een harde dreun, waar ik het wel mee eens was, maar toen begon ook de chef te vervagen. Dat duurde iets langer, want hij was fors gebouwd.
Ik nam niet de moeite om te zien wat er met de rest van mijn team gebeurde, ik vluchtte en keek niet meer om.
Mijn intuitie bleek sterker dan mijn paniek en ik besefte dat ik niet op de aarde moest blijven rondlopen, maar er in moest kruipen. Diep onder de grond zou ik veilig zijn, dat wist ik, zonder te weten hoe ik dat wist.
Ik vond een eeuwenoude eik en groef als een bezetene tussen de wortels. Daar maakte ik een modderige uitholling. Ik kroop er in en bedekte de ingang met een hoop oude bladeren en varens. In de verte hoorde ik de laatste collega's krijsen, maar na een poosje werd het stil. Ik hoorde nog wel vogels fluiten.
Nu zit ik als een gnoom onder de grond, met amper ruimte om me te bewegen. Mijn benen slapen en ik kan mijn ene arm net genoeg in een kramp buigen om dit op te schrijven in het notitieboekje dat ik van de chef gekregen had. Het is hier donker dus ik schrijf op mijn gevoel. Al verwacht ik niet dat er nog mensen bestaan die het zullen lezen. Ik schrijf het gewoon voor mezelf omdat ik niets anders te doen weet - nu ik hier op mijn einde wacht.
Ik durf niet uit mijn holletje te kruipen, want dan wacht mij hetzelfde lot.
zaterdag 22 december 2012
zondag 20 mei 2012
De Verrassing
Schrijvenonline.nl: maak een verhaal van maximaal 500 woorden op basis van deze tekst: Een moeder en vader komen thuis met een maaltijd van McDonalds. Hun zoon opent zijn Happy Meal om het speeltje uit te pakken, maar hij vindt iets heel anders…
*
De Verrassing
Diane leunde uit het autoraampje. Ze rekte haar arm en nam de zak Happy Meal aan van de jongen achter het loket van de McDrive. Hij had rood haar en droeg een enorm, knalblauw brilmontuur. ‘Eet smakelijk allemaal’, zei hij knipogend naar Felix, die op de achterbank zat in zijn autostoeltje.
Louis draaide zich om naar zijn zoontje. ‘Ik ben benieuwd wat voor speelgoed hij in je Happy Meal heeft gedaan, Felix. Vast iets heel moois.’
‘Openmaken, openmaken’, dreinde Felix, ‘ik wil het NU hebben!’
‘Even geduld, jongeman, we zijn zo thuis’, zei Diane. Ze gaf gas, draaide de weg op en zette de radio aan. Een smartlap van Jan Smit. Diane en Felix zongen luidkeels mee.
Louis had de zak overgenomen en rommelde er in. ‘Ik ben toch zoooo benieuwd, ik moet even kijken hoor’, zei hij plagend. Stiekem keek hij in het doosje. Felix hoorde geklik en begon te huilen. ‘Van mij, van mij!’
‘Louis, beheers je’, mopperde Diane, ‘Leg terug.’
De radio begon te ruisen en het geluid viel weg.
‘Waar ga je eigenlijk naartoe?’ vroeg Louis plotseling. ‘Je hebt verkeerd gereden. Dit is niet de weg naar ons huis.’ Ongerust keek hij rond. ‘Hoe kan dat nou… het lijkt wel of we in het buitenland zijn. Wat doen die hoge bergen daar in de verte? Er zijn helemaal geen bergen in ons land, en zeker niet met besneeuwde toppen!’
‘Ik snap er niks van’, zei Diane. Haar stem klonk vreemd en trilde een beetje. Ze trapte op de rem. Iedereen stapte uit.
Ze stonden op een slingerend weggetje, amper een pad. Zonder asfalt, met hobbelige keien. Nergens stonden huizen in de buurt. Rondom hen was een golvend landschap, afgewisseld door bossen. Boven hen zweefden twee adelaars en beneden in een dal graasden tientallen antilopen. Een grote bruine beer sloop naderbij onder dekking van dichte doornstruiken, maar de antilopen roken onraad en vluchtten met sierlijke sprongen weg.
‘Daar zijn mensen, hele rare mensen!’ gilde Felix. Hij wees naar een groep bomen. Zijn ouders volgden opgelucht zijn blik.
‘Mooi, dan kunnen we aan hun vragen of…-’ Louis’ stem stokte toen hij beter keek.
Het waren vijf mensen en ze waren klein, breed en gedrongen. Ze hadden behaarde gezichten, platte schedels met dikke wenkbrauwbogen. Ze droegen ruwe dierenvellen en hadden behaarde, kromme benen. Lange speren hadden ze bij zich, en knuppels. Ze staarden onbewogen naar de MacDonaldsfamilie, alleen hun dierenvellen bewogen zacht in de wind.
‘We zijn in een andere tijd beland’, fluisterde Louis.
‘Dat komt door dat speeltje! Het is jouw schuld, je zat er mee te spelen’, zei Diane met een trillende stem.
Felix dook in de auto, pakte de zak en haalde het speeltje er uit. Het was een klein, blikken doosje met enkele openingen en hendels. Louis pakte het ruw van Felix af en las het etiket dat erop zat.
‘Gefeliciteerd, je hebt een tijdmachine gekregen! Bij je volgende bezoek aan McDonalds krijg je het sleuteltje dat er bij hoort.’
*
De Verrassing
Diane leunde uit het autoraampje. Ze rekte haar arm en nam de zak Happy Meal aan van de jongen achter het loket van de McDrive. Hij had rood haar en droeg een enorm, knalblauw brilmontuur. ‘Eet smakelijk allemaal’, zei hij knipogend naar Felix, die op de achterbank zat in zijn autostoeltje.
Louis draaide zich om naar zijn zoontje. ‘Ik ben benieuwd wat voor speelgoed hij in je Happy Meal heeft gedaan, Felix. Vast iets heel moois.’
‘Openmaken, openmaken’, dreinde Felix, ‘ik wil het NU hebben!’
‘Even geduld, jongeman, we zijn zo thuis’, zei Diane. Ze gaf gas, draaide de weg op en zette de radio aan. Een smartlap van Jan Smit. Diane en Felix zongen luidkeels mee.
Louis had de zak overgenomen en rommelde er in. ‘Ik ben toch zoooo benieuwd, ik moet even kijken hoor’, zei hij plagend. Stiekem keek hij in het doosje. Felix hoorde geklik en begon te huilen. ‘Van mij, van mij!’
‘Louis, beheers je’, mopperde Diane, ‘Leg terug.’
De radio begon te ruisen en het geluid viel weg.
‘Waar ga je eigenlijk naartoe?’ vroeg Louis plotseling. ‘Je hebt verkeerd gereden. Dit is niet de weg naar ons huis.’ Ongerust keek hij rond. ‘Hoe kan dat nou… het lijkt wel of we in het buitenland zijn. Wat doen die hoge bergen daar in de verte? Er zijn helemaal geen bergen in ons land, en zeker niet met besneeuwde toppen!’
‘Ik snap er niks van’, zei Diane. Haar stem klonk vreemd en trilde een beetje. Ze trapte op de rem. Iedereen stapte uit.
Ze stonden op een slingerend weggetje, amper een pad. Zonder asfalt, met hobbelige keien. Nergens stonden huizen in de buurt. Rondom hen was een golvend landschap, afgewisseld door bossen. Boven hen zweefden twee adelaars en beneden in een dal graasden tientallen antilopen. Een grote bruine beer sloop naderbij onder dekking van dichte doornstruiken, maar de antilopen roken onraad en vluchtten met sierlijke sprongen weg.
‘Daar zijn mensen, hele rare mensen!’ gilde Felix. Hij wees naar een groep bomen. Zijn ouders volgden opgelucht zijn blik.
‘Mooi, dan kunnen we aan hun vragen of…-’ Louis’ stem stokte toen hij beter keek.
Het waren vijf mensen en ze waren klein, breed en gedrongen. Ze hadden behaarde gezichten, platte schedels met dikke wenkbrauwbogen. Ze droegen ruwe dierenvellen en hadden behaarde, kromme benen. Lange speren hadden ze bij zich, en knuppels. Ze staarden onbewogen naar de MacDonaldsfamilie, alleen hun dierenvellen bewogen zacht in de wind.
‘We zijn in een andere tijd beland’, fluisterde Louis.
‘Dat komt door dat speeltje! Het is jouw schuld, je zat er mee te spelen’, zei Diane met een trillende stem.
Felix dook in de auto, pakte de zak en haalde het speeltje er uit. Het was een klein, blikken doosje met enkele openingen en hendels. Louis pakte het ruw van Felix af en las het etiket dat erop zat.
‘Gefeliciteerd, je hebt een tijdmachine gekregen! Bij je volgende bezoek aan McDonalds krijg je het sleuteltje dat er bij hoort.’
woensdag 14 maart 2012
La Dolce Vita (december 2011)
50-woorden schrijfwedstrijd: schrijf in maximaal 50 woorden een verhaal met als thema 'La Dolce Vita'.
Mijn tekst verscheen op de Longlist van Schrijven Magazine / http://www.schrijvenonline.org/schrijfgids/uitgeverij
*
De kots van de barones heb ik snel onder het kleed geveegd en Mylady ligt nu groen van misselijkheid in de pantry. De eerste gasten arriveren. 'De barones laat zich excuseren', lispel ik tegen de premier. 'Ze moest onverwachts naar haar renpaarden in Monte Carlo. Lust u wat zelfgemaakte truffelsalade?'
Mijn tekst verscheen op de Longlist van Schrijven Magazine / http://www.schrijvenonline.org/schrijfgids/uitgeverij
*
De kots van de barones heb ik snel onder het kleed geveegd en Mylady ligt nu groen van misselijkheid in de pantry. De eerste gasten arriveren. 'De barones laat zich excuseren', lispel ik tegen de premier. 'Ze moest onverwachts naar haar renpaarden in Monte Carlo. Lust u wat zelfgemaakte truffelsalade?'
Abonneren op:
Posts (Atom)
