www.schrijvenonline.org
Schrijfdoedel #34 - Het einde

Volgens sommigen eindigt de wereld op 21-12-12. Wij gaan er niet vanuit, maar we zijn wel benieuwd naar jullie ervaringen met deze dag. Een perfecte invalshoek voor deze doedel:

Wat doe jij op de laatste dag van de wereld? Schrijf dit op in verhaalvorm in maximaal 500 woorden.

-----------------------------------------------------------------------------------

Het einde van de wereld op 21 december 2012

Ik geloofde nooit in het einde van de wereld. De spirituele mensen beweerden dat ons aller bewustzijn zou worden verhoogd. Dat leek me aannemelijker en een stuk realistischer.
Wat was ik naief, en velen met mij.

Het begon om 13 uur 's middags. We waren op het werk net klaar met lunchen. Gezellig met z'n allen de laatste werkdag van het jaar vieren in een bosrestaurant. Snert, bier, broodjes, de chef die cadeautjes uitdeelde. Daarna trokken we het bos in voor een wandeling die we aan het eind van de middag met een borrel wilden afsluiten.
Zo ver is het niet gekomen.

In het bos maakten de collega's een hoop gekkigheid. Eentje viel in een bosbeek en we zaten allemaal onder de modder. Net toen de hilariteit een hoogtepunt bereikte, begon het.
Ik durf het haast niet te vertellen. Ik heb trouwens ook niet veel gezien want ik ben gevlucht.
Mijn collega Marjorie begon het eerst te vervagen. Haar benen werden langzaam doorzichtig, ik zag de bladeren op de grond door haar kleding heen. Daarna ging het heel snel. Ze begon te gillen van angst, want ze kon de onderste helft van haar lichaam niet meer zien. Even later was ze slechts nog een mensvormige damp die over de bosgrond wegzweefde. Ze uitte ijle klanken die door merg en been gingen.
Jurriaan, die toch al nooit zo tactisch was, grapte dat ze op een van de Witte Wieven leek. De chef gaf hem een harde dreun, waar ik het wel mee eens was, maar toen begon ook de chef te vervagen. Dat duurde iets langer, want hij was fors gebouwd.
Ik nam niet de moeite om te zien wat er met de rest van mijn team gebeurde, ik vluchtte en keek niet meer om.

Mijn intuitie bleek sterker dan mijn paniek en ik besefte dat ik niet op de aarde moest blijven rondlopen, maar er in moest kruipen. Diep onder de grond zou ik veilig zijn, dat wist ik, zonder te weten hoe ik dat wist.
Ik vond een eeuwenoude eik en groef als een bezetene tussen de wortels. Daar maakte ik een modderige uitholling. Ik kroop er in en bedekte de ingang met een hoop oude bladeren en varens. In de verte hoorde ik de laatste collega's krijsen, maar na een poosje werd het stil. Ik hoorde nog wel vogels fluiten.

Nu zit ik als een gnoom onder de grond, met amper ruimte om me te bewegen. Mijn benen slapen en ik kan mijn ene arm net genoeg in een kramp buigen om dit op te schrijven in het notitieboekje dat ik van de chef gekregen had. Het is hier donker dus ik schrijf op mijn gevoel. Al verwacht ik niet dat er nog mensen bestaan die het zullen lezen. Ik schrijf het gewoon voor mezelf omdat ik niets anders te doen weet - nu ik hier op mijn einde wacht.

Ik durf niet uit mijn holletje te kruipen, want dan wacht mij hetzelfde lot.