Verregende braadworst in Keulen (20 december 2008)

20 december 2008

Verregende braadworst in Keulen


Een deinende zee van druipende paraplu’s. Dat was zaterdag het kleurige schouwspel op de kerstmarkt, in het hartje van de Duitse Domstad. Tienduizenden toeristen zwierven over straten en pleinen en namen bezit van de stad.

Door Erna Buist
KEULEN - Drijfnatte bezoekers dompelen zich onder in de overdaad van Weihnachtscuriosa: sprookjesfiguren, lichtjes, frutsels en pretzels. De stroom mensen schuifelt voetje voor voetje voort langs de kraampjes. Wat zoeken al die mensen hier, in de winterkoude regen? Achter elk gezicht schuilt een verhaal.

De Indonesische dame uit Culemborg. Zich opwarmend in een café vertelt ze glunderend over haar drie piepjonge kleinkinderen. Haar kerstbuit: “twee truitjes, gekocht in de sales.” Ze is hier een heel weekend en heeft het duidelijk naar haar zin.

Een groepje Engelsen nadert, in een jolige stemming. Een van hen meldt met dubbelslaande tong vriendelijk ‘dat hij waarschijnlijk te veel gedronken heeft om nog iets zinnigs te kunnen zeggen’. Grinnikend waggelen de Engelsen verder. Hun dag kan niet meer stuk.

Het wordt zoetjesaan donker. Tussen de kerstlichtjes stijgen zwarte walmen op, uit blokhutten waar het vlees om een spit draait - druipend van het vet. De rook prikt in je ogen, danst in de wind en speelt een wedstrijdje met zoete slierten glüweinaroma. Dan prikkelt de geur van geroosterde kastanjes je neusgaten, gevolgd door anijslucht die je bijna tastbaar kunt proeven. Nog onbestemder geuren waaien je tegemoet en omhullen je. Hier en daar klinkt muziek. De tijd lijkt verdwenen en je voelt je opgenomen in een andere wereld: die van de gebroeders Grimm.

Intussen vallen de regendruppels onverstoorbaar in hun eigen ritme omlaag. Vrolijk tinkelen ze in de uitdijende plassen op het plaveisel. Op een onbeschut pleintje nabij de Domkerk, bij Café Reichard, staat een jong meisje doornat en bibberend op klanten te wachten. Ze verkoopt kerstbomen; de opbrengst gaat naar ‘Stiftungsgründung Sportstätte für geistig behinderte Menschen in und um Köln’. De stichting zamelt geld in voor een sportzaal voor geestelijk gehandicapten uit Keulen en omgeving. Het meisje heeft vijftien bomen verkocht, er staan er nog minstens honderd.

Gevraagd naar haar eerste indruk van de kerstmarkt roept een jonge Nederlandse vrouw met twinkelende ogen dat het ‘pokkenweer’ is. Ondanks de regen heeft ze het reuze naar haar zin. Ze is hier voor het eerst en vindt het allemaal prachtig. Ze heeft nog niets gekocht. “Tja, Nederlanders hè, ‘kijken, kijken en niets kopen’!” schatert ze. De vrouw is coördinerend wijkverpleegkundige in Doetinchem. Haar zorginstelling richt zich op oudere wijkbewoners. “We hebben genoeg medewerkers, er zijn geen wachttijden. Maar er zou wel wat meer geld mogen komen. Er zijn zoveel veranderingen door die stomme minister, dat is niet meer bij te benen. Uitholling van de zorg, heet dat.”

De regen gutst onverminderd door en in het portiek van de Domkerk schuilt een oude, dakloze vrouw. Ze zit op de grond met een uitgebluste blik in haar ogen. Ze ziet er apathisch uit en wiegt zachtjes met haar lichaam, zoals je een kind wiegt. Iemand geeft haar een paraplu en verrast stopt ze met wiegen. De blik in haar ogen is ineens vol met leven en ze glimlacht.